Al bij de eerste echo wist ze ons te verbazen. Nomi bleek geen 8, maar 12 weken onderweg te zijn! Meevallertje voor mama, die het niet zo heeft op zwanger zijn. Ook bij de geboorte nam ze ons bij de neus, met een valse melding waarbij we de zaterdagnacht in het ziekenhuis doorbrachten totdat ze ons na 12 uur en 3 cm toch maar weer naar huis stuurden om daar verder af te wachten. Dat duurde tot maandagnacht, waarna ze –alle smeekbeden om ruggeprikken verwerpend - in sneltreinvaart van 1,5 uur ter wereld kwam. Haar moeder zat even tegen het dak, maar dat hadden we er graag voor over.

Want wat een leuke baby was Nomi. Hele dagen kon ze zichzelf vermaken. Weer wisten we niet wat ons overkwam, want bij onze eerste baby was dat wel anders geweest. Ok, die had destijds reflux, maar wisten wij veel? Dag en nacht spugen en gillen, dachten wij, was de norm. Maar Nomi bewees dat niks van zulks waar was en bracht de hele dag zingend en lachend door.

Toen dat humeur rond anderhalf jaar omsloeg wisten we weer even niet hoe we het hadden. Van het zonnetje in huis, veranderde ze in een enorme peuterpuber met een ijzersterke wil. Als ze het er niet mee eens was (en dat was nogal eens het geval), dan zou ze dat laten weten. En hoe! Haar peuterjaren bracht ze bijtend, krabbenden gillenddoor en menig gezinslid kan dit met littekens illustreren.

We hielden dan ook ons hart vast. 25 januari zou Nomi 4 worden. De basisschool kwam in zicht. Zou het haar lukken de spanning ten goede te keren en met plezier haar schooljaren te beginnen? We vertrokken naar Nederland. Normaal gesproken een bron van uitzonderlijke stress voor haar. Maar de driftbuien leken gesmolten als sneeuw voor de zon. Onze grappenmaker was terug! Full swing pakte ze vriend en vijand in. Ook op haar feest was ze stralend middelpunt en genoot ze van alle feestelijkheden en mensen om haar heen. We waren blij verrast!

En vanochtend was het dan zover. Nomi’s eerste schooldag. We hadden niet alleen onszelf, maar ook de juf op alles voorbereid en zetten ons schrap. Maar het zal je niet verbazen: kleine meisjes worden groot. Na een rondje door de klas met Mila en Mama, pakte juf Suzanne haar over. “Zullen we samen dit spelletje doen, Nomi?”. “Nee hoor”, zei ze:

“ik kan het wel alleen!"