Ode aan de roze hartjesonderbroek

Ik herinner het me nog goed. Toen onze oudste geboren werd, koos ik bewust voor een niet-roze kinderkamer. Iedereen die mij een beetje kent, snapt dat dit op zijn zachtst gezegd opvallend is. Hoewel namelijk roze al jaren mijn lievelingskleur is en manlief zich daar al lang bij neergelegd heeft, beschouwde ik deze “meisjesachtige” kleur als uncool en “voor baby’s”. Kijk maar in de bladen; elke designexpert geeft mij gelijk: roze is niet hip. En hoewel het een babykamer betrof, voor een meisje, was ik nog niet klaar voor de status uncool.

Deze trend is breder dan alleen de kinderkamer. Een echte hipster kleedt zijn dochter liefst niet in popperige jurkjes, een stoere outfit valt beter in de smaak. Natuurlijk - geen verhaal is leuk als je niet overdrijft – zijn er uitzonderingen op de regel, maar kijk maar eens om je heen. De trend is “stoer”. Gedurende ons buitenlandavontuur echter, dartelden onze meiden vrolijk dagenlang rond in zo wijd mogelijk draaiende roze jurkjes, met roze strikjes in hun – je raadt het al: – roze kamers. Deze spijtoptant was verantwoordelijk voor de kamerkleuren, maar reken maar dat ook de meiden daar dik tevreden mee waren. En niemand keek er raar van op.

Weer terug in Nederland wanen onze kids zich in een ware identiteitscrisis. Niet alleen onze modegevoelige oudste wil haar kop niet boven het maaiveld en vraagt of mama wat stoerdere kleren wil kopen, maar ook de middelste wil tegenwoordig uren voor haar kast staan en durft niets meer aan te trekken. Dat schooluniform was ineens zo gek nog niet! Aangezien we in de ochtend geen uren de tijd hebben om de meiden hun fashion statements te laten maken, was enige reflectie op dit fenomeen geboden.

We observeren zo, na 5 jaar eruit, enige bijzonderheden in onze cultuur die me voorheen minder opvielen. Kleding blijkt namelijk niet alleen een kwestie van smaak (reken maar dat ze diep in hun hart nog het liefst in hun roze glitterjurkjes liepen), maar ook cultuur. Genderneutraal, pitchte de HEMA afgelopen maand. En hoewel er in mijn ogen niets mis is met vrije keuze, was een deel van ons gezin toch teleurgesteld dat daarmee ietwat op de roze hartjesonderbroeken neergekeken leek te worden. Hoewel we het genderneutraal noemen, zie ik het namelijk nog niet gebeuren dat daarmee de jongens bij hun volgende bezoek een roze rokje uit het rek trekken. Wel zie je vaker dat meisjes zich stoerder, en ik durf het toch hardop te schrijven; “jongensachtiger” kleden. En ik vraag me af of we daarmee ons doel niet voorbij gestreefd zijn.

Echt hoor, meisjes zouden alles moeten mogen dat jongens ook mogen. Maar met de nadruk op mógen, niet móeten. Dus prima als een meisje dan in spijkerbroek met dinotrui een parcours met autootjes aflegt, maar echt niet per se gaver dan de kleuter die het liefst hele dagen my little pony haar kamt, met lippenstift op en hakschoentjes aan. Maar, op het gevaar af dat de wereld straks over me heen valt; ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat “jongensachtige”, stoere, coole dingen, betere street cred hebben dan “meisjesachtige”, lieflijke, schattige dingen.

Zo kreeg Bart Smit klachten toen ze de stofzuigerpagina met meisjes georneerd hadden en spreekt de wereld er schande van dat er niet meer boeken zijn met stoere meisjeshelden, maar hoor ik niemand klagen als er een jongen met een trein wordt afgebeeld, noch is er veel vraag naar literatuur met metromankleuters. In de klas van onze jongste zijn volop auto’s, treinen en constructiematerialen aanwezig, maar van poppen of roze verkleedjurken is geen spoor te bekennen. Ook werd onze middelste toegejuicht toen ze in haar spidermanpak door de peuterzaal racete, maar keek men toch raar op toen haar klasgenootje, een jongetje, liefst dagelijks in prinsessenjurk op school verscheen. Welke sluimerende boodschap geven we hier eigenlijk mee? En werken we daarmee niet onbedoeld een negatieve connotatie van vrouwelijkheid in de hand?

Eind 19e eeuw was een witte jurk de trend voor kinderen. Ook jongens. In 1918 veranderde dat en werd roze de kleur voor jongens en blauw voor meisjes. Na WOII draaide dat weer om. Tijden veranderen. Nog steeds. Dus mogelijk gaan we opnieuw kleur bekennen. Op zich niets mis mee. Maar toch een overweging waard; Is het echt vrije keuze, of sturen wíj aan op een nieuw paradigma? En welke boodschap geven we al dan niet onbewust mee?

Hoe het ook zij, wij reintegreren in elk geval goed. De eerste kleren van stoerder kaliber hangen in de kast. Maar stiekem, onder die goed aangepaste buitenkant, zit nog steeds die roze hartjesonderbroek. Lekker meisjesachtig. En meisjes zijn cool. En schattig. En lief. Niks mis mee.