De wegen zijn weer open! Na bijna vier weken soort van afgesloten te zijn geweest van de buitenwereld, kunnen we eindelijk weer over de weg die ons naar de snelweg voert. En naar Wouter’s werk. En naar Lara’s school.

Ik had een hoop beelden van Texas in mijn hoofd toen we hier kwamen. Woestijnen. Bloedhitte. Grote onherbergzame prairies, met stoere cowboys, druk bezig enorme stieren te vangen, als ze niet op elkaar aan het schieten waren. Met grote trucks en bumpersticker, over guns en Trump enzo. Dat las je in Nederland namelijk allemaal in de krant. Van allerlei beelden had ik. Maar in geen van deze regende het. Onophoudelijk. Op maandag 18 april viel er in Houston, Texas, evenveel regen als er in Nederland valt in 6 maanden. En – dat hebben we wederom gemerkt vorige week – dan had Nederland ook al niet bepaald de reputatie zonnig te zijn.

Gek he. Dat je er soms zo naast kan zitten? Dat je beeld van iets zó sterk is, dat je bijna niet kan geloven dat je ernaast zit. Toch is het zo. Na 8 maanden Texas heb ik nog geen gun gezien. In de winter was het hier gewoon bloody cold en hoewel we wedstrijdjes doen wie er de meeste ziet, is het merendeel van de cowboys die de kinderen aanwijzen, gewoon iemand met een herenhoed of toeristenpet.

Maar goed, terug naar het weer. Dat had nogal impact, want bijna moesten we onze vlucht omboeken naar een cruise. We gingen naar Nederland! Op 30 april 2016 gaf bestie Jacq het jawoord aan haar Piet en omdat we zelfs na 4 jaar lange-afstands-relatie elkaar nog steeds aardig vinden, mocht ik daarvoor tekenen op de akte. Een hele eer. Het was een fantastische dag en het feit dat ook daar het Nederlandse klimaat zich niet helemaal van zijn beste kant liet zien, mocht de pret niet drukken.

Wel schrok ik een beetje van het politíeke klimaat in Nederland. Of eigenlijk de wijze waarop daarover gerapporteerd wordt. Maken jullie je druk over Trump (wij ook een beetje), die Wilders is geen haar beter -en dan refereer ik niet alleen naar de coupe. Maar niet alleen hij. In het vliegtuig al de eerste krant: Een zeer ongenuanceerd artikel over het verloederen van het onderwijs vanwege de grote instroom van vluchtelingen. Voorpaginanieuws. Dat het godgeklaagd was dat de docent een beetje rekening moest gaan houden met al die verschillende achtergronden en taalachterstanden. En dan nieteens zozeer de inhoud, maar de tóón waarop het geschreven was... Ok, dat was De Telegraaf, misschien niet het beste referentiekader. Maar ook NRC schrijft over vluchtelingen. Ik parafraseer: ze integreren slecht, hebben gedragsstoornissen, werken niet, haten westerlingen, ze zorgen voor een onveilig gevoel, ze blijven maar komen en Jan Modaal moet de klappen opvangen. Wederom, niet voor de poes.

Ik snap echt wel dat er een ontzettende piek is geweest in de instroom van vluchtelingen en dat men zich daar zorgen over maakt, maar door de berichtgeving lijkt de toon gezet:Vluchtelingen kosten Duitsland 93 miljard euro”, “Boze brief inwoners Idomeni over diefstal en vandalisme”, “Vluchtelingen blijven komen”, waren deze week vette koppen in het nieuws. Waarschijnlijk allemaal waar.

Maar wat ik er niet zag, (en wel in de IND rapporten), is dat het aantal vluchtelingen deze maand al meer dan gehalveerd is ten opzichte van januari en is gereduceerd tot minder dan een tiende van oktober vorig jaar. Ook niet onbelangrijk, toch, als nieuws? Waarmee ik niet wil zeggen dat er geen probleem is, maar wel dat je kunt kiezen welke informatie je uitlicht. Maar kennelijk verkoopt je krant beter als je paniek zaait.

Hoewel ik niet mijn hele hebben en houden heb hoeven achterlaten in Nederland, kun je me zeker een migrant noemen. Een gelukszoeker zelfs, zou je kunnen zeggen. Dus misschien heb ik geen recht van spreken als ik zeg dat ik dat niet eens per se iets verwerpelijks vind. Maar ik schrok wel echt van de gekleurde berichtgeving. En ik dacht even aan mijn eigen bloedjes. Wat ben ik blij dat ze hier het onderwijs met liefde afstemmen op onze dochters’ taalachterstanden en leerniveaus. En ik snap NRC als het schrijft dat migranten het moeilijk hebben met hun identiteit. Ikzelf raak namelijk ook altijd wat in de war als we weer in Nederland zijn geweest en weer teruggaan naar “huis”. Bovendien sta ik zeer beslist met liefde vooraan als Sinterklaas in Houston arriveert en als we volgend jaar Koningsdag meemaken hier, moet je eens zien hoe gauw ik oranje kleur! Maar of ze me daar nou voor aan de grens moeten gaan weigeren?

Nu kan ik het natuurlijk compleet mis hebben, want we zijn al een tijdje weg, dus ik weet niet hoeveel vluchtelingen er lukraak op straat rondzwerven in jullie buurten en de boel dagelijks verpesten voor iedereen, maar ik hoop dat de media het écht naar waarheid, objectief, neutraal en genuanceerd beschrijven. Want ze plaatsen beelden in de hoofden van mensen. En beelden, kunnen hardnekkig blijven hangen. Mijn beeld over Texas is veranderd. Maar dat moest ik wel eerst even meemaken. Laten we hopen dat dat met deze kwestie niet nodig zal zijn.

Nou ja, gelukkig zijn hier in elk geval de wegen weer open.