We hebben bijna kwartet! Rijbewijs #3 is in the pocket! Dat ging niet helemaal zonder slag of stoot, want ik dacht op zich best te kunnen rijden, maar hier in de US dachten ze daar toch wat anders over. En kwamen we in Singapore nog weg met een jaartje freewheelen voordat een lokaal rijbewijs verplicht was, hier heb je maar 3 maanden de tijd. Dus haast was geboden, want zonder auto kom je hier nergens. De doorsnee expatvrouw brengt gemiddeld 3 uur per dag in een auto door. Dus niks achteroveleunen, aan de bak! Ze nemen hier geen genoegen met een schriftelijke theorielessen -overigens voorzien van heel gewichtige informatie zoals: “If another driver aggravates you, do not make obscene gestures” - maar hier in Texas moet je ook nog even een praktijkexamentje afleggen.

Ik gebruik bewust een verkleinwoord, want je rijdt hier precies 1 blokje rond de lokale CBR, moet file parkeren (god knows why, want dat hoef je hier dus nergens) en dan krijg je je rijbewijs. Min of meer kado, zo ging het gerucht. Wie dacht dat dit madurodamtraject alleen gold voor mensen die al beschikken over een internationaal rijbewijs, zit ernaast. Ook de plaatselijke pubers worden aan dit parcours onderworpen alvorens de weg te mogen misbruiken. Les nemen vooraf is niet verplicht als je ouder dan 18 bent. Ze delen ze nog net niet gratis uit bij de Big Mac zou je kunnen zeggen. Dit geheel van examineren verklaart op zich wel dat er elke ochtend dikke files staan. In de afgelopen maanden zijn we getuige geweest van menig auto-ongeluk en de daaruit voortvloeiende files. Zo vaak zelfs dat je er bijna obscene gestures van zou gaan maken. Maar goed dat wij hebben opgelet, want dat mag natuurlijk niet.

Maar goed, het examen moest dus wel even afgelegd worden. Dus dat gingen we doen. Toch wel nerveus (examen = examen en Ylva = Ylva) vertelde ik de examinator lachend dat ik zat te trillen als een puber terwijl ik nota bene al 10 jaar een rijbewijs had. De dame in kwestie was not amused. Noch gaf ze antwoord op wat ik ook tegen haar zei de verdere rit, heel gezellig en goed voor de gemoedsrust allemaal.

En zo gingen we. Na een desastreuze inparkeerpoging (ooit was ik daar echt goed in, heus) dacht ik, nog 5 minuten, dan is het over. Voor mij reed een auto 30 MPH op een weg waar je 45 MPH mocht. In mijn herinnering hoorde ik mijn rijinstructeur: niet tuttebellen, probeer zo dicht mogelijk tegen de limiet te rijden. Dus ik, netjes kijken, baantje opschuiven, inhalen, netjes kijken, terug. FOUT! De opmerking in de nabespreking was “you may have a license for over 10 years, but you NEVER EVER overtake on your exam”. De afwijzing was zo ongeveer iets van “you drive rather well except for the parking, but I’m going to fail you on speeding”. Wie ooit bij mij in de auto heeft gezeten, ziet de humor van deze opmerking wel in, denk ik.

Twee maanden later mocht ik het nog eens proberen. Op weg naar het CBR brak de hel los op de weg en zorgde hevige stortregenvoor uit elkaar vallende auto’s. Vlak voor de mijne. Die brokstukken schepte en langs de kant kwam te staan. Net als vier andere auto’s, die er slechter aan toe waren. Na het verwijden van de brokstukken kon ik weer verder.

Eerst even diep ademhalen. Niet goed voor de zenuwen. Wel geslaagd. Pffffff