Wie net als ik stiekem ‘s avonds de soaps langszappt had het al begrepen: we zijn nog een stapje dichterbij de desperate housewife gekomen. Nam ik in Singapore al afstand van de status “werkende vrouw”, sinds vorige week hebben we onze intrek genomen aan een laan die verdacht veel weg heeft van de befaamde Wisteria Lane. Nou ja, minus de serpenten die daar woonden dan.

Hoewel, bij aankomst in onze nieuwe villa troffen we als welkomstcomite een dode slang op de inbouwbarbeque. Die was daar maar vast gaan liggen als voorgerechtje vermoeden we. Minder prettig nog was dat we een week later zijn –nog levende - moeder baantjes zagen trekken in ons gloedjenieuwe zwembad. Gelukkig is Wouter heel heldhaftig en heeft hij dit serpent verwijderd uit het water en met een boog terug in de Bayou gemikt, maar enige voorzichtigheid lijkt toch wel geboden op ons nieuwe adres.

Fietsend naar de meren waar onze nieuwe expatenclave de naam lakes on eldridge aan ontleent, schudden we handjes met enkele vanonze nieuwe buren. Heel vriendelijke mensen, die hun tuinen momenteel orneren met heksen, spoken en andere attributen die onze jongste doen sidderen van angst. Na het slangendebakel vroegen we toch maar eens na of deze exemplaren in onze tuin tot de orde van de dag behoorden en of wij ons daaromtrent zorgen moesten maken. Dat werkte buurvrouw Beth wat op de lachspieren. “Fire ants, now there’s a problem!” Maar gevaarlijke slangen, die had ze hier toch nog niet langs zien komen in al die jaren dat ze er woont. Na een rondleiding door haar tuin voorzien van metershoge nepsinnen (“spannend mama”), kregen we nog wat peuterhalloweendecoraties van het soort schattige heks en knuffel-zwarte-kat mee en konden we door naar de volgende attractie van ons park: de eendjes!

Na jaren van ontbering, hebben we namelijk eindelijk weer eens eendjes in nabijheid van ons huis. En onze dochters zijn er dol op. Met name het voeren ervan blijft publiekstrekker nummer 1. Heerlijk dus dat we niet alleen de oerhollandse fiets weer eens ouderwets uit de schuur kunnen halen, maar ook nog eens eendjes kunnen voeren. Wat een genot! Dachten wij. De eendjes in kwestie dachten daar anders over. Bij het werpen van de eerste hand, sprongen de eendjes luid snaterend het water in. Nou doen ze dat in Nederland op zich ook, alleen komen ze dan meestal op je af zwemmen, in plaats van zo ver mogelijk bij je vandaan. Rare vogels die eenden. Kennelijk hadden ze zoiets geks nog nooit meegemaakt. Het mocht de pret niet drukken. Voor Lara was het nog steeds het hoogtepunt van de dag. Smijten met broodjes is ook best prima als niemand dat vervolgens opeet, zo blijkt.

Op de terugweg werd weer hevig gebibberd bij de aanblik van alle spoken, heksen en spinnen. Maar toen we een dag later in onze brievenbus een pakketje papier vonden met daarop welcome to our street, it was so nice to meet you, met vervolgens een lijst van alle giftige slangen en spinnen die volgens de overlevering wonen in omgeving van onze stad, met onder alle soorten de tekst: “note from Beth: never seen one of those”, konden we toch weer met een gerust hart slapen. Nee, het is zo gek nog niet, hier in Wisteria Lane.