Déjà vu. Bijna 4 jaar geleden. Singapore. Voor een nieuwe bank gingen we op zoek naar een furniture mall. Geen idee hebbendwaar we moesten zijn, kwamen we aan in een lokale shopping mall, vol met meubels. Monsterlijke meubels. Maar meubels. Groot, zwart en liefst met hoogglanslak die nagenoeg spiegelt. Het is duidelijk dat we qua smaak nogal verschillen, die chinezen en ik.

Amerikanen en ik gaan al net zo min samen, zo bleek. Zoals vriendin M (overigens dol op Amerika) het toelichtte: allemaal kitsch, daar hebben ze patent op, die Amerikanen. Bij het onderhandelen over ons huis vroegen we of we de megagrote gouden ventilator met kelkjes die fungeert als eyecatcher in woonkamer mochten vervangen door iets anders was de reactie een geschokt “why, what’s wrong with the fan?”. En eerlijk is eerlijk, hij past uitstekend bij de gouden omlijsting van de nep open haard. Zonde.

Ook bij de zoektocht naar tuinmeubilair zagen we dat over smaak echt niet te twisten valt. Niet onoverkomelijk, alternatieven genoeg, maar toch handig om ons eens te verdiepen in die cultuurverschillen.
Dat heeft Shell mooi opgelost. Vorige week kreeg Wouter onderricht in de Amerikaanse Cultuur. Zo werd hem geleerd dat ze heel vrolijk en vriendelijk zijn, maar, zoals we al hadden meegemaakt in Singapore, de agenda niet a la minute getrokken wordt zodra iemand zegt :”so nice meeting you, let’s do that again”.

Toen ik in de speeltuin aangesproken werd door een Amerikaanse dame met dochter in Lara’s leeftijd, kletste ik daarom vrolijk terug, maar verwachtte er verder niet veel van. Ook niet toen ze aangaf dat de kids zo leuk samen speelden en we dat misschien eens vaker moesten doen. Beleefd knikken en ja zeggen, dat hadden we geleerd. Ook bij de tweede keer dat ze het zei lachte ik vriendelijk en gaf toe dat ze heel leuk waren samen. Maar toen mijn telefoonnummer werd gevraagd sloeg de twijfel toe. Wat maken we nou mee? En toen na een paar dagen de uitnodiging volgde om deel te nemen aan een muziekklasje met beide peuters, brak mijn (oerhollandse) klomp.

Een week later zaten we in de kerk – daar was het klasje namelijk. Aha, dacht ik achterdochtig. Ziehier de catch. Ik word vast geronseld en bekeerd, en dat alles nog voor 10 uur ’s ochtends. Maar niets van zulks. Ook dat blijkt heel Amerikaans: alles is in de kerk. Zelfs voor de workout kun je er terecht. Zonder enige bijbedoeling. Dus, hele leuke ochtend gehad. Kindjes speelden op muziek. Daarna nog eens in de speeltuin. Klasje was leuk. Moeder was leuk. Maandag komen ze zwemmen. Nu maar hopen dat ze straks onze nieuwe tuinset mooi vinden ;-)!