Ok, we deden het dan wel twee keer zo snel als die ouwe Phileas Fogg, maar ik durf te wedden dat hij vet veel minder papierwerk hoefde in te vullen. Na het debakel van het paspoort (zie vorige blog) volgde de visumaanvraag waarvoor we naar Belgie moesten uitwijken en sneuvelde menig boom in het regenwoud ten behoeve van de inschrijving van onze kids op de British International School of Houston. Dan heb ik het nog niet eens over de formulieren voor de aanvraag van het social security number, of, nog mooier, het contract van ons huurhuis inclusief al haar ge- en verboden.

Die laatste leverde trouwens uberhaupt een mooie zoektocht. Ik denk dat we wel 20 huizen van binnen gezien hebben. Allemaal megagroot, maar de ruimte gaat dan voornamelijk zitten in de verschillende ruimtes, die wij allemaal samenvoegen in één: de woonkamer, waarin wij doorgaans ook vaak de eettafel planten. Maar niks van zulks hier in Houston: de woonruimte bestaat doorsnee uit: een den (woonkamer), een formal living (woonkamer), een formal dining (eetkamer), een breakfast room (eetkamer) en dan zit er ook nog vaak een study (studeerkamer) op de begane grond en als dat nog niet genoeg was, is er voor de liefhebber ook nog een game room (speelkamer/vide) op de eerste etage.

Houston zelf is al net zo groot als de huizen die erin staan, dus als we geen hele dagen onderweg wilden zijn naar werk en school waren we ietwat beperkt in de keuze van de ligging van onze nieuwe casa en al snel werd duidelijk dat de place to be, voor in elk geval (gezinnen met) kinderen, Lakes on Eldridge was. Het betreden van deze wijk is een heel speciale ervaring. Bij het passeren van de guard rij je de oprijlaan van dit expatreservaat binnen met zicht op het meer waar een serene rust lijkt te heersen. Je komt langs het clubhuis waarnaast het zwembad en sportfaciliteiten zich concentreren en rijdt vervolgens door de keurige lanen, die geflankeerd worden door keurige gazonnetjes. Echt keurig. Helemaal af.

Even later werd ons duidelijk waarom. Dit is contractueel vastgelegd. Sommigen hebben een clausule waarin de hoogte der grassprieten is vastgelegd (3 cm, I kid you not), ons contract beperkt zich tot het benoemen van de frequentie waarin ondergetekenden het gras dienen te bevloeien. Voor het overige hebben ze de tuinman maar alvast in de huur opgenomen. Mogelijk waren ze op de hoogte van mijn kwaliteiten alles dat groen is een stille dood te laten sterven. Ik hoop dat de bewateringsstrategie nauwkeurig is vastgelegd anders is dat gazonnetje gedoemd te verkleuren en dat moeten we natuurlijk niet hebben.

We werden niet direct warm van deze ietwat artificiele omgeving, maar voor de kids is het fantastisch en vermoedelijk wonen er veel gelijkgestemden, dus dat is voor ons dan ook wel weer fijn. Tel daarbij op dat je - zelfs al woon je wel in de “bewoonde wereld” - alsnog de auto in moet voor nagenoeg elke afspraak, dachten we toch dat dit de beste keuze was.

In principe krijgen we 1 oktober de sleutel, mits we het eens worden over de voorwaarden van het groen houden van het gazon (geen geintje, het contract is herroepen omwille van enige addenda daaromtrent, heus). Maar als we die hobbel genomen hebben is ons zwerversbestaan dan ook eindelijk ten einde, en zijn we, na iets meer dan 80 dagen helemaal rond!