“Mama, wanneer gaan we taartjes bakken?” Klinkt het vrolijk nadat Nomi van haar peettante een kluspakket voor cupcakes heeft gekregen. Maar ze moet even geduld hebben. Ik probeer de oven aan te krijgen, maar kan de handleiding niet vinden en de letters op het apparaat in onze tijdelijke woning zijn vervaagd. Dus probeer ik manlief te bellen, maar mijn beltegoed blijkt in rook opgegaan. Dat probeer ik nu online op te waarderen, maar mijn TAN-code wordt nog naar mijn singaporese nummer gestuurd. Dat is inmiddels afgesloten. Om het nummer te veranderen in mijn huidige Nederlandse nummer, moet ik in person naar de ING-bank. Nog afgezien van dat het stormt buiten met windstoten van 100 km/uur, ligt onze mini in bed, dus kan ik niet weg. Dat kan dus nog even duren.

Een goede vriendin vertelde mij ooit de tegeltjeswijsheid van haar grootmoeder: “erger je niet, verwonder je slechts”. Wij grapten regelmatig dat we ons weer eens flink hadden zitten verwonderen na een mislukte regelpoging met Singaporezen, die erg goed zijn in het hanteren van procedures, maar daar dan ook geen centimeter vanaf willen wijken.

Maar ook in Nederland is creativiteit niet voor iedereen weggelegd, zo bleek deze week. De uitdaging: 5 visa voor Houston m.i.v. de eerste schooldag ter plaatse. Voor deze visumaanvraag heb je een paspoort nodig. Daar moesten we een paar nieuwe van. Dat lijkt dan handig om aan te vragen in het land van herkomst, maar daar ga je dan dus al nat. Als je namelijk niet in Nederland woont, kun je niet zomaar overal een paspoort aanvragen. Dat kan alleen op afspraak op een select aantal plaatsen. Dus. Wij naar Schiphol. Met een afspraak. Eentje. De eerst volgende mogelijkheid met 3 aaneengesloten tijdslots was namelijk pas met Sint Juttemis, dus we waagden het erop. De dame achter de balie was op zijn zachtst gezegd not amused. Bij gratie gods ging ze toch aan de slag. Tot zich het volgende obstakel aandiende. Geboren in Singapore zegt u? Tsja. Geboortecertificaat? Eeh, nou dat ligt as we speak in Den Haag gelegaliseerd te worden. We hebben wel een kopie? En haar huidige paspoort (nog bijna 3 jaar geldig)? Het kind zelf? Beide ouders? De dame was echter onvermurwbaar. We konden weer gaan. Wachten op gemeente Den Haag. Die moest het scannen en mailen naar de beambte op Schiphol. Maar helaas, bij navraag bleek het – een week na verzending - nog niet uit de krochten van de interne post opgedoken en het leek erop dat het geboortecertificaat nog wel even in gijzeling zou blijven. Inmiddels was de wachttijd voor visumaanvraag bij het Amerikaanse consulaat opgelopen tot 4 weken. Na inzending van het aanvraagformulier. Waarvoor je het paspoortnummer nodig hebt. Dat je echt niet later kunt aanleveren of wijzigen. Nee, wij verwonderen ons rot hier.

Godzijdank, daags voor de tweede afspraak op Schiphol kwam dan toch de fel begeerde mail. Maar... Helaas had de dame niet goed geluisterd en het document naar ons, in plaats van naar Schiphol gestuurd. Foutfoutfout! Een simpele forward mocht niet baten, want, u staat hier nu wel met die mail met als afzender gemeente, uw huidige paspoort, het kind zelf en een kopie, maar dit zou dus echt wel zomaar een vervalsing kunnen zijn. Dus... De verwondering sloeg weer toe en bijna stonden we weer onverrichterzake op straat. Maar gelukkig bleek deze dame iets vindingrijker, belde de gemeente Den Haag zelf even en loste e.e.a. ter plaatse op. Met spoed is nu ook het paspoort van de laatste Scholtens aangevraagd, dus dat hopen we dinsdag in ontvangst te mogen nemen, waarna de volgende procedure gestart kan worden. Ik verheug me er nu al op!

En ook de taartjes zijn inmiddels gebakken. Nomi is namelijk gelukkig wel creatief en zei: “maar dan skype je papa toch gewoon?” En inderdaad, soms is de oplossing best eenvoudig. En de ovenknop, die moest je gewoon wat harder doordrukken. Tsja, soms helpt ookdat. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!