“How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard”

- Winnie the Pooh -

Had ik dus nooit bij stilgestaan toen we vertrokken. Je gaat ook een keer terug. Beetje naief misschien, maar risicoavers als ik ben klonk dat als muziek in mijn oren destijds. Terug.

Ik zie ons nog zitten in de lobby van het Hampshire hotel in Delft. Nomi was net 1 geworden en vierde haar verjaardag temidden van een grote groep afscheid nemende vrienden. Nog nooit zijn er zoveel tranen gevloeid op één verjaardagsfeestje. Maar wel wisten we zeker: dit zijn onze beste vrienden en familie. Als we terug komen, zien we ze weer. Hoe lang daar ook tussen zit.

Over twee weken zitten we weer in een hotel. Deze keer nemen we afscheid van Singapore. En van alle vrienden die we hier gemaakt hebben. En daar had ik dus niet over nagedacht. Stom. Want wist in Nederland nog redelijk zeker; deze mensen zien we straks weer terug. Van de vrienden hier is dat zo zeker nog niet. Wie zegt mij dat ook zij ooit terugkeren naar Nederland? Of zelfs maar dat we in hun drukke vakantieschema’s passen? Laat staan als – het kan nog steeds – we naar Houston verhuizen, aan de andere kant van de wereld?

De tijd zal het leren. En ook waar we heen gaan. Want over 3 weken vliegen we!! Dus het wordt ook wel tijd. Tussen het plannen van afscheidsfeestjes, knutselen van juffenbedankjes, opzeggen van scholen, werkvergunningen, auto’s, huis, abonnementen, lidmaatschappen, het aanvragen van offertes, inleveren van boeken, geleende spullen en andere regelzaakjes, zou het toch wel fijn zijn als we langzamerhand wisten of we warme of koude kleren in dozen moesten stoppen. Of dat we uberhaupt dozen kregen. Want dat kan pas als de offerte getekend is, en dat kan pas als de bestemming bekend is. Ik bedoel maar.

Ondertussen knaagt onze middelste van spanning al haar nagels tot moes en vraagt ze elke dag of er al een doos is waar haar spulletjes in mogen die mee moeten “op vakantie”. Of vroeg ze laatst: “ga jij eigenlijk wel met mijmee verhuizen mama?”. Je kan maar onzekerheden hebben.

Nee, het zou fijn zijn als de kogel door de kerk is. Maar het lijkt erop dat dat niet lang meer zal duren. Deze week hopen wij op een verlossend woord en kunnen we beginnen met het sorteren van spullen, inschrijven op scholen, orienteren op huizen en het opbouwen van een nieuw bestaan op een nieuwe plek. Maar eerst gaan we eens goed feest vieren. Want afscheid nemen, daar moet je toch even bij stilstaan.