De vader des vaderlands van Singapore is overleden. Singapore is in diepe rouw. De hele week draait er stemmige muziek op de radio en laten commercials weten wat Lee Kuan Yew de afgelopen jaren betekend heeft voor Singapore. Het volk is gaarne bereid uren in de rij te staan om hem de laatste eer te bewijzen, zelfs als het regent. Alles in “orderly fashion” natuurlijk, precies zoals het de Singaporezen betaamt. Ook al zijn de meningen over zijn beleid verdeeld, dit is toch wel indrukwekkend.

Voor wij naar Singapore vertrokken had ik mijn vooroordeel klaar. Singapore was een verstikkende stad-staat met regels en wetten die je maar beter na kunt leven, op straffe van de dood. Geen greintje vrijheid in dit land waar zelfs vrijheid van meningsuiting geen vanzelfsprekendheid is. Een beetje gespannen gingen we de douane door. Stel dat iemand drugs in onze tas verstopt heeft? Zou iemand de kauwgompies die ik vergeten was te lozen voor vertrek vinden? En wat als de kids rare streken uit zouden halen? Zero tolerance hier, dus pas maar op!

Drie jaar later bezie ik het in een ander licht. Zoals Calvin Cheng onlangs schreef in the independent is er een keerzijde aan de stringente regels en wetten. Ok, als je houdt van drugs dealen, graag mensen in elkaar slaat, je dagen vult met stelen van fietsen of te pas en te onpas kauwgom op straat spuugt, kan het wat tegenvallen in dit land. Ben je echter een brave burger die zulks niet nodig heeft voor dagelijks vertier, dan kun je hier best uit de voeten. Toegegeven, de stokslagen die volgen op spuiten van grafitti zijn niet mijn idee van vergelding, het uitdelen van een boete van 200 sgd voor “feeding the pigeons” omdat je 2-jarige kind nog niet heeft leren eten zonder sporen na te laten vind ik op zijn zachtst gezegd overdreven en ook het verliezen van rijbewijs bij 2x doorrood rijden is wat beangstigend, maar evengoed zorgt het oerwoud aan regels wel voor een groot gevoel van veiligheid en dus, zo stelt Cheng, vrijheid. Want wat voelt er nu vrijer dan rond middernacht door het park te kunnen lopen met een gevulde portemonnee in vol vertrouwen dat jou niets overkomt?

Ik heb me nog nooit een seconde onveilig gevoeld in dit land. Mijn tas kan ik gewoon laten liggen als ik naar de wc ga, ook op openbare plekken, en toen een vriendin laatst haar gloednieuwe iphone 6 had laten liggen in een dodgy buurt ver van het centrum, kreeg ze deze gewoon een dag later terug. Daar kunnen we in Nederland een puntje aan zuigen.

We zijn ondertussen zelfs zo relaxed dat het op het lakse af wordt, ontdekte ik vlak voor vetrek naar Sri Lanka. Waren we in Nederland al minstens 2x bij de SGZ langsgeweest voor reizigersadvies en vaccinaties nog voor de reis geboekt was, inmiddels ontdekken we min of meer daags voor vetrek naar dit onherbergzame oord dat sommigen van ons nog wel een prikje kunnen gebruiken. Niet iedereen had een Lee Kuan Yew in deze regio en de meeste landen ontbeert het nogal aan voedselveiligheid en degelijke gezondheidszorg. Daar moeten we dus toch wat meer zorg betrachten. Gelukkig kan ook dat ook zonder wachtlijst in Singapore, dus vers volgespoten vertrekken we maandag naar Sri Lanka om na een week de reis af te sluiten op een bounty-eiland in de Malediven.

Dat wordt nog wennen als het Singaporese avontuur straks afgelopen is. Want al weten we nog niet precies wanneer, noch waarheen, wel weten we dat de weg rond de zomervakantie niet meer zal leiden naar deze little red dot. Dus voorlopig, ook al zijn we het misschien niet met alles eens, genieten we nog even van wat Lee Kuan Yew heeft neergezet, met af en toe een uitstapje in de omgeving om ons ervan te overtuigen dat zijn beleid wel degelijk verandering teweeg heeft gebracht.