“Maar mama, waarom hebben ze hier allemaal oude huizen, willen ze dangeen nieuwe kopen?” De toon is gezet. Onze expatkindjes beschouwen Nederland met frisse blik en zijn er nog beduusd van. Het was een ware cultuurshock. Want wat moet je nou met een historische binnenstad? En hoe hou je schoenen schoon op de kinderboerderij? En wat is in godsnaam een kroket? Om nog maar te zwijgen van die appelmoes die ze erbij serveren. Onze dochters keken hun ogen uit tijdens ons jaarlijkse bezoek aan hun roots.

Het begon al vrolijk op schiphol, waar ze zich uren hadden kunnen vermaken met het spelen in een draaideur. Nooit eerder gezien. Dat verzin je toch niet? Of eendjes voeren, ook al zo’n feestelijke aangelegenheid. Kun je in Singapore lang naar zoeken, loslopende eendjes. Vol verwondering keken ze ook naar het voorbijtrekkend landschap met koeien en molens, objecten waarover ze tot voor kort alleen nog in bibliotheekboeken gelezen hadden. En dan ook nog georneerd met zoiets exotisch als een trein en een heuse spoorwegovergang. Tel daarbij op de diverse kerktorens van de middeleeuwse soort en electriciteitskabels (“mama, is dat een kabelbaan?”) en het beeld is compleet. Magischer dan de efteling.

Pijnlijk bewust werden we ons ook van het gemak dat het spreken van een vreemde taal met zich meebrengt. Want “mama, waarom is die meneer zo dik?” beantwoord je toch lekkerder als je weet dat de mevrouw in kwestie dat niet verstaan heeft. Dus Nomi’s vraag bij het zien van haar eerste neger ooit: “mama, is dat een boef?” leverde even een enigszins ongemakkelijke situatie op, want dat waren we niet gewend. Nou zijn loslopende negers in Singaporenet zo zeldzaam als eendjes, dus helemaal kwalijk kun je het haar niet nemen, maar toch. Mijn beeld over de interculturele opvoeding die ik ze dacht te geven kreeg wel even een deukje.

Heel gelukkig werden we ookweer van de Albert Heijn. Niet alleen waren er rijen vol toetjes, maar ook heerlijk brood in de schappen, dat zomaar belegd kon worden met honderden dingen. Een greep uit het assortiment dat zich op enig moment bij ons thuis in de kast bevond: gekookte gelderse, leverworst, zalmsalade, maar dan ook de tonijnvariant en doe ’s gek ook eentje met ei, vruchtenhagel, K3 hagelslag en zonder tijgervlokken natuurlijk geen ontbijt, en vooruit, omdat het zo geinig was ook nog een paar plakjes maya de bijworst. Dan hebben we de ossenworst, pateen oude kaas maar wel even gelaten voor wat het was, want ik vind, je kunt ook overdrijven.

Het is dus weer afzien in de cold storage, onze singaporese Appie. Het brood is er zompig, fatsoenlijk beleg min of meer afwezig,om over de toetjes nog maar te zwijgen. Ook kunnen we geen geitjes meer aaien, in tuinen spelen of rondjes fietsen door de buurt. Maar geen zorgen, lieve Nederlandse vrienden, we redden ons wel hoor, hier in ons Singaporese huis met zwembad voor de deur. Het is weer even wennen, maar welnieuw, dat dan weer wel.