U boekte de voorste rij van de 13 uur durende vlucht Singapore-Nederland. U zult wel gedacht hebben: lekker veel beenruimte, wat zal ik goed slapen! Waar u echter even niet op rekende was dat diezelfde rij -ook welfamily row genoemd- omgeven was door, je raadt het al, families. Met kinderen. Kleine kinderen. Waaronder, om heel precies te zijn, ónze kleine kinderen. Want omdat u de family row had, waar ik graag mijn kinderen had laten slapen, moesten wij een rijtje naar achteren, alwaar zelfs de korste beentjes uw stoel konden raken. Dat mochten ze natuurlijk niet van hun liefhebbende ouders, maar we misten wel eens een poging, je begrijp hoe dat gaat met kinderen... Of eigenlijk, zo bleek, dat begrijpt u niet.

Ook wij hadden er op gehoopt dat onze kindertjes 13 uur lang voorbeeldig zouden blijven en liefst 10 van die 13 met ogen dicht zouden doorbrengen. Maar ja, vliegen is best spannend en slapen voor nerds, dus... Wij snappen dat hun spanning een wat minder ontspannen uitwerking had op uw vlucht, waarvoor excuses.

Nu wilden die kleintjes op zich best gaan snurken, maar het hielp niet echt dat KLM zijn uiterste best doet het licht zo lang mogelijk aan te laten en onrust te stoken door drankjes uit te delen (1am) eten uit te delen (2 am), het weer op te halen (3 am) en rommel te verkopen (3.30 am), waardoor onze heus wel goedbedoelende koters ernstig uit hun slaap werden gehouden. Toen we rond 4 am dus met een zwaar oververmoeide peuter zaten die van ellende niet meer wist waar ze het zoeken moest, maar volgens de stewardess in elk geval niet bij haar moeder op schoot, want:" mevrouw, misschien krijgen we turbulentie en dan is het delen van 1 gordel niet veilig, net als in de auto, dus, of u uw kind even van u los wilt wrikken, brullend of niet, dan kunnen we allemaal ook weer verder", zult u ook wel even diep hebben gezucht.

Mijn betoog over het algemeen belang van iedereen in het vliegtuig, wanneer zij stil zou zijn, slikte ik maar even in terwijl ik mijn ontroostbare kind naar haar eigen stoel dirigeerde, waarna het volume een paar decibellen toenam. Op dit moment lukte het u niet meer de boosaardige blikken in te houden.

KLM bedoelt het ongetwijfeld goed wanneer ze Nederlandse tijden aanhouden in het vliegtuig. Wij hadden ook gelezen dat je je jetlag het beste te lijf gaat als je zo snel mogelijk je horloge verzet naar de tijd van het land van bestemming, maar heel gek, onze kids lezen geen klok. Helemaal kwalijk kan ik het ze dus niet nemen dat ze, zich van geen kwaad bewust, om 7u sing-tijd wakker werden en vol enthousiasme wilden beginnen aan een nieuwe dag. Om eerlijk te zijn vond ik het best bewonderenswaardig hoe ze het vervolgens -op slechts 3 uur slaap dus- voor elkaar kregen om zich gedurende 3 uur in een volledig verduisterd vliegtuig op fluistertoon te laten vermaken. Maar toen vervolgens onze jongste haar maaginhoud over de geleende autostoel verspreidde (sorry Martine!), moest er toch even op normaal volume overlegd worden met manlief, die aan de overkant van het gangpad zat. Ik begrijp dat deze situatie hoogst ongemakkelijk was. Voor u. De venijnige opmerking die volgde kwam vast door het slaapgebrek, dus ik zal hem u vergeven.

Het was inmiddels een uur voor het ontbijt geserveerd werd. Het halve vliegtuig was wakker, maar uzelf wilde nog wel slapen dus vroeg ons de kinderen in bedwang te houden. We deden een poging. Die na een half uur mislukte. U vroeg het nogmaals. Het lukte weer een kwartier, waarna u ietwat geïrriteerd de vraag nog eens herhaalde. Vriendelijk legde ik uit dat ik het best nog eens wilde zeggen, maar niet dacht dat het erg lang zou helpen. Een ijzige blik sprak boekdelen, waarop ik onze middelste nog eens vermanend toesprak. Met een driftbui tot gevolg. Een heuse, met alles erop en eraan. Middenin dat vliegtuig. In een poging haar te kalmeren vertrok ik met mijn gillende, schoppende koter naar de gallery, het keukentje waar ze hopelijk anderen wat minder tot last was. Mis! De dienstdoende KLM-stewardess wist de actie niet te waarderen en vroeg ons vriendelijk doch dwingend terug te keren naar de stoel. Zucht...

Weet je, ik begrijp u echt, mevrouw op rij 10. U had gehoopt op een rustige vlucht en die werd bruut verstoord door een stelletje intercontinentaal vliegend addergebroed. Kinderen van 1, 3 en 5 kunnen hun impulsen niet altijd beheersen. Dat ís ook niet fijn. Dat snap ik. Maar van een dame in de 60 had ik gehoopt dat ze het wel geleerd had. Helaas... Maar, even goede vrienden! Op 11 augustus herhalen we dit feestje in omgekeerde richting. Wat zegt u ervan: Zelfde plaats zelfde tijd?