Oké, dan krijg je dus te horen dat alles helemaal in orde is, geen paniek, misschien zelfs een verkeerd beoordeelde echo in Bali, lig je nog geen dag later op de spoedeisende hulp... Maar dat was niet de bedoeling!

Hoewel die kleine duidelijke een vechtertje is, lijkt het alsof Ylva's lichaam er na twee kindjes toch wat meer moeite meer heeft en probeert het systematisch die kleine om zeep te helpen. Het euvel heet 'retroplacentair hematoom' en als je het googled word je helemaal naar. Als je dat niet doet en ermee op bed ligt word je trouwens ook niet erg vrolijk, maar dat terzijde. Gelukkig doen ze hier niet moeilijk over een kunstmatig hormoon of wat extra en zou strikte bedrust het probleem kunnen oplossen. De dagen zijn nu dus gevuld met bed, bed en nog eens bed, een buitengewoon enerverend patroon, zeg nou zelf! De meiden zijn er ook niet erg over te spreken, hoewel we godzijdank net op tijd de hulp hadden aangenomen, die ze zo nu en dan nog eens naar de speeltuin transporteert. En dan hebben we nog Wouter die in zijn weekends overuren draait om het gebrek aan vertier van moeders kant recht te breien. Het is dus even wennen dus voor iedereen.

Gelukkig is er versterking gekomen en siert Joleen sinds vorige week onze inmiddels plaatselijk indeukende bank. Ze zal zich er ook iets anders bij voorgesteld hebben, maar is gelukkig lekker flexibel en gaat nu in haar eentje op pad om de stad verkennen om op gezette tijden de bedhangers te vergezellen. Allemaal duimen en dan hopelijk volgende keer een beter bericht!