Mila kan zich er al mateloos op verheugen! Nog 11 nachtjes slapen en dan komen opa en oma logeren! Maar hoewel ze in twee talen tot 11 kan tellen, is voor haar nog niet helemaal duidelijk hoe lang zoveel nachtjes nou precies duren, dus bij elk vliegtuig dat we zien weet ze me te vertellen dat opa en oma erin zitten. 'Met spijkerbroek, hè mama, want in Nederland is het koud, en dan gaat het vliegtuig heeeeeeeeeel hard herrie maken en dan gaat ‘ie boeinken en dan zijn ze er!!' Elke keer moet ik haar teleurstellen. Gelukkig is haar incasseringsvermogen enorm en begint bij het volgende vliegtuig het heleritueel gewoon weer van voren af aan.

Het belooft dus een hele happening te worden, die logeerpartij. Het blijkt ook een dankbaar onderwerp van gesprek onder expatvrouwen hier. Want, hoe gaat dat, zo lang met je (schoon-)familie onder één dak? De één fietst er fluitend doorheen: 'mijn schoonmoeder had er zin in en heeft het hele huis van top tot teen gepoetst, die mag vaker komen!', terwijl de ander met kromme tenen de terugvlucht afwacht: '2 weken lang op je tenen lopen! Gek werd ik ervan! Ik was blij dat ik weer een beetje privacy kreeg'. Maar allemaal zijn we het erover eens, het is wel een bijzondere aangelegenheid.

De doorsnee europese medemens is er niet meer aan gewend om na zijn 18^e samen te leven met zijn ouwelui. En van authentiek respect voor senioriteit, zoals in vervlogen tijden gangbaar was, is ook al weinig sprake. Nee hoor, moeders krijgt het gewoon te horen als ze zit te zeuren en vaders kan rustig zelf zijn thee gaan zetten en het wordt gewaardeerd als hij dan ook even doorschenkt voor de kids. Geen geouwehoer!

De ervaringen van Indiase vriendin Shweta zette een en ander gelukkig weer even in perspectief. Het begint al bij de accomodatie. Waar wij nog een heel huis hebben, met een logeerkamer incl. eigen badkamer en dakterras, beschikken zij slechts over één slaapkamer, waar ze met dochter en al in slapen. Dus het eerste vraagstuk is dan: waar laten we de logees? In haar geval sliepen opa en oma in de woonkamer. Het enige toilet bevond zich in de ensuite badkamer, dus daar moesten ze dan wel even voor door hun slaapkamer. Ook 's nachts. Dus als we het over privacy hebben... En als je dan denkt dat ze even een weekje langskomen (India is ten slotte minder ver), dan heb je het mooi mis. Een maand lang was de bank off limits en kon er niet gezappt worden.

Nog ingewikkelder is het bij de wat traditionelere Indiase familie. Daar zijn de ouders echt nog hoofd van de familie en is Respect met de hoofdletter 'R' absoluut nog in ere. Als opa en oma komen, dan slapen ze niks niet in de woonkamer, want daar lig jij natuurlijk. Ze maken gedurende het verblijf de dienst uit en oma's wil is wet. Dus als jouw manier van opvoeden niet de hare is, dan berg je maar. Je bent in India in eerste instantie schoondochter, dan vrouw en dan pas jezelf. Van gelijkwaardigheid is dus weinig sprake en de bezoekjes duren over het algemeen flink langer. Een half jaar is geen uitzondering wist ze me te vertellen. Bij vriendin Shweta valt het gelukkig allemaal nog wel mee, die hoeft alleen maar een maandje haar woonkamer op te geven en elke dag iets geks te eten omdat het geloof van schoonmoeder dit voorschrijft en het wel de bedoeling is dat iedereen daar aan meedoet, maar verder zijn ze relaxed.

Nee, doe mij dan maar de logeerpartij bij ons thuis! En trouwens, vooralsnog sjouwen opa en oma zich vooral een breuk om juist óns een plezier te doen (HEMA heeft nog steeds geen filiaal hier in Singapore, dus wij blijven importeren). Dus lieve ouders, mocht ik me straks uiterst europees gaan gedragen, dan kun je me altijd even herinneren aan dit verhaal. Misschien zet ík die thee dan wel even!