'From 4 June 2012, the Ministry of Manpower has tightened safety requirements on the cleaning of window exterior. With immediate effect, employers shall not allow their foreign domestic workers (FDWs) to clean the exterior of windows.'

Deze tekst sierde menige krant in Singapore na het zoveelste ongeluk waarbij de helper door haar werkgever was gedwongen de buitenkant van de ramen te zemen met dodelijk afloop. De ramen bevonden zich namelijk niet op de BG, maar op de 18^e verdieping van een appartementencomplex. Maar hé, ze moesten toch schoon? Dit voorval is geen uitzondering in Singapore, ze blijken hier bij bosjes te pletter te vallen omdat ze geen nee kunnen of durven zeggen tegen hun baas en dan maar gaan poetsen. Met gevaar voor eigen leven.

Nog een voorbeeld van dat de afschaffing van slavernij toch nog geen compleet afgerond proces is, was het volgende verhaal. Een dame uit Indonesie met twee kinderen die bij haar zus wonen, kwam naar Singapore om ervoor te zorgen dat haar familie te eten kreeg. Ze tekende een contract voor 2 jaar bij een Chinese familie. Wat ze er even niet bij vertelden, was dat de Chinese familie vervolgens elke 2 jaar, zonder haar expliciete toestemming of zelfs medeweten, haar werkvergunning zou verlengen, opdat zij hen niet zou verlaten. Nou denk je, dat kan toch zeker niet? Maar dat kan dus wel. Dan gaat ze toch naar een andere werkgever, zou je zeggen? En ook daar heb je het mis.

Als ze wil wisselen van werkgever, dan heeft ze een zogeheten letter of release nodig. Een brief waarmee haar huidige baas aangeeft dat ze 'vrij' is om te werken waar ze wil. Tekenen ze die niet, dan moet je dus blijven. Enig alternatief is dan om je werkgever te vragen je werkvergunning in te trekken. In dat geval kun je op het vliegtuig te stappen, om een week later -op eigen kosten - opnieuw naar Singapore af te reizen en een nieuwe werkvergunning aan te vragen. Die werkvergunning krijg je niet. Tenzij je ook een werkgever hebt. Maar da's best lastig zonder referentie. Je moet je dan dus inschrijven bij een bemiddelingsbureau. Deze agencies rekenen naar verluid zo'n10 maanden salaris voor hun diensten. Ik herhaal: 10 maanden. Moet je je even voorstellen. Bijna een heel jaarsalaris aan gort! Omdat je werkgever weigert een briefje te tekenen! En nog erger, als ze je werkvergunning niet willen intrekken, dan mag je niet eens terug naar Indonesië! Dan moet je dus gewoon blijven, tot het einde der tijden. Wel weer terecht, is dat je dan weg kan lopen, in welk geval je werkgever een boete krijgt van 5000 dollar. Net goed!

De dame in kwestie zat afgelopen maand bij ons aan tafel. We zijn namelijk overstag. Ylva heeft besloten dat het poetsen van het huis toch niet echt de carrière was die zij voor ogen had en 24/7 twee kids om je heen maakt het ook erg lastig om sociale contacten op te doen of anderszins grotemensenvermaak te betrachten. Begrijp me niet verkeerd, de meiden zijn nog steeds de leukste van de hele wereld en het is ook absoluut niet de bedoeling dat de hulp ze ineens gaat opvoeden terwijl Ylva hele dagen bij de pedicure zit. Maar een poetsdame en oppas voor als de kinderen slapen geeft ons net dat beetje extra flexibiliteit waarmee het leven toch een stuk makkelijker wordt, zo is de inschatting.

Hoewel menigeen in een eerdere enquête aangaf al lang overstag te zijn gegaan, was het toch wel even een drempel waar we overheen moesten. Allereerst de privacyissues en hechtingsvraagstukken. Maar toch ook wel de menselijke factor richting de dame in kwestie. Want de enige extra kamer met deur in ons huis is een bombshelter van nog geen twee bij twee zonder daglicht. En dat doe je iemand toch niet aan? Vele verhalen later denken we daar iets genuanceerder over. Er waren geluiden over dames die bij de kids op de kamer moeten slapen (zonder enige ruimte die ze dus privé hebben) en stapelbedden in washokjes waar ze zich met zijn tweeën moesten behelpen. Zelfs vrouwen die onder de eettafel sliepen nadat hun baas naar bed ging, bleken geen exces te zijn. Om nou te zeggen dat het dus boffen is dat de dame in onze bombshelter mag wonen gaat misschien wat ver, maar met inbegrip van de weliswaar open, maar goed bruikbare ruimte naast de bombshelter heeft ze straks een beschikking over een goede 25 m2 en daarmee verpesten we hier vermoedelijk toch een soort van de markt. Daarbij geeft het ons een enigszins goed gevoel dat we haar vrijbrief vormen om te kunnen vertrekken bij de Chinezen waar ze in mijn ogen gegijzeld wordt. Die letter of release zit er namelijk voor haar niet in, dus het wisselen van werkgever is voor haar geen vanzelfsprekendheid.

Je hoorde het natuurlijk al lang, hiermee praat ik het vooral voor mezelf een beetje goed dat ik straks op mijn luie krent kan zitten, terwijl iemand anders mijn huis poetst. Behalve dan de buitenkant van de ramen.Want dat mag niet. Balen, want tja, daar begaat de gemiddelde Singaporees echt een moord voor!