Ylva was vorige week jarig (bedankt voor alle kaarten en andere berichten, superleuk!), en dat we ook echt een dagje ouder worden werd ons pijnlijk duidelijk deze week. Het was tijd voor ons eerste weekendje weg. Krabi zou het worden, anderhalf uur in het vliegtuig, dat was te doen. Een jaar of zes geleden waren we ook in Thailand. Groot avontuur. Rugzak op en gaan! Van het ene shabby hotelletje via gammele tuktukjes naar de volgende dubieuze maaltijd. Dan denk je, als ik later groot ben en kinderen krijg, dan blijven we natuurlijk gewoon alles doen wat we altijd al deden. Niet dat getut, gewoon buffelen. Tuurlijk...

Vrijdagochtend stonden we er helemaal klaar voor. Vier vrolijke vakantiegangers, wachtend op een ruim op tijd geboekte taxi. Die niet kwam. Maar ook echt niet. Ook niet te laat. Gewoon niet. In de ochtend proberen opnieuw een taxi te boeken kost hier soms een half uur. En zo veel rek zat er niet in de planning. Dan maar in de eigen bolide op weg naar de budgetterminal van het vliegveld. Wat ze er even niet bij vermeldden, was dat de term 'budget' bepaald niet van toepassing was op het parkeergeld. Onze auto heeft dus ook een weekendje weg gehad, ter waarde van ongeveer hetzelfde bedrag als een riante hotelkamer in Thailand. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Wat de pret wél een beetje drukte was de eerste regenbui die ons welkom heette op het vliegveld van Krabi. Maar goed, de zon zou wel weer gaan schijnen. Toch? Het begrip 'regenseizoen' was duidelijk nog niet helemaal bij ons binnengekomen. Het landschap maakte veel goed. We waren echt even weg uit de stad en zaten temidden van prachtige bossen en idyllische rotsen in een hotel vlakbij het strand. Dagtwee besloten we de tip van de lonely planet op te volgen en naar een naarbijgelegen eiland te varen. Poederwitte stranden met azuurblauwe zee was ons beloofd. Het avontuur kon beginnen.

Een ticket voor de longtailboat was snel gekocht. Toen kwam het transport naar de haven. Een truck met open laadbak met ca. 50 cm hoge randen. Wouter keek de chauffeur bedachtzaam aan en wees op onze bloedjes van kinderen. De chauffeur leek niet onder de indruk. Die pasten er heus wel bij hoor. 'Are you kidding'? was de repliek van Wouter, waarna we met zijn drieën op de achterbank mochten en alleen Wouter in de laadbak plaats nam. Bij de andere backpackers. Stap 2 was de longtailboat zelf. Mila's gezicht sprak boekdelen. Dit feest was niet bedoeld voor een stel dertigers gewapend met een dreumes en een peuter. Maar, wij zouden ons niet gek laten maken, dus gaan met die banaan! Nomi nam plaats in de babybjorn op mama's buik en Mila mocht voorzien vanzwemvest op papa's schoot. So far so good.

Het eiland was prachtig. Hoewel de azuurblauwe zee wat groener was dan beloofd vanwege de wolken in plaats van strakblauwe hemel, was de potentie duidelijk zichtbaar. Minder leuk werd het toen de regenwolken opdoken. Strand met regen leek ons geen winnende combi, dus op zoek naar de boot die ons terug kon brengen. Ook die was snel gevonden en als we wat extra betaalden wilde hij best meteen vertrekken om zodoende voor de bui uit te varen en ons droog in ons hotel af te leveren. Vóór de bui dus. Die belofte bleek al na 3 minuten gelogen, toen regendruppels ons genadeloos in het gezicht sloegen. Zag Mila's gezicht op de heenweg een beetje pips, nu stond het huilen haar nader dan het lachen. 5 minuten later was dit ook bij papa en mama het geval. Niet alleen was iedereen tot op het bot doorweekt, het weer was zodanig omgeslagen dat de boot verre van stabiel in het water lag. Grote golven sloegen de boot in en de houten boot die inmiddels veel weg had van een luciferhoutje wiegde vervaarlijk heen en weer. De spanning was nu ook in ons gezicht af te lezen. Hadden we dit een paar jaar geleden misschien nog een mooi avontuur gevonden, nu flitste een tewaterlating met twee minimensjes en een potentieel desastreuse afloop toch wel even door ons hoofd.

Toen we na het angstigste half uur uit mijn leven de haven binnenvoeren, barstte de dame achter ons in tranen uit. Van opluchting vermoedelijk. Ik kon me daar helemaal in vinden. Doorweekt stapten we uit de boot op zoek naar een taxi. Geen gammele tuktuk dus, maar een echte. Genoeg spanning voor één dag leek ons.

Bij het instappen moesten we wel even een snurkende Nomi wakker maken. Die leek absoluut niet onder de indruk te zijn geweest van het avontuur en was in slaap gevallen. De jeugd van tegenwoordig...!