Hé, maar je bent helemaal niet bruin! Een eerste observatie van vrienden waarbij we de afgelopen week langs zijn geweest in onze tour de la Hollande. Het was dus weer even wennen aan de hollandsche directheid, maar wat een feest om jullie weer te zien! Ter ere van de geboorte van Anna zijn de dames 10 dagen in Nederland geweest en wat hebben we er van genoten!

We waren natuurlijk nog maar net weg, dus voor de meesten van jullie was het net of het business as usual was, maar voor ons heeft er een hele aardverschuiving plaatsgevonden, en dan is het heel vreemd om ineens weer op de Markt van Delft te zitten alsof er niets gebeurd is. Een bizar gevoel ook, omdat je nergens echt thuis bent. Het nieuwe huis voelt nog niet echt 'eigen', maar het oude huis (dat trouwens vorige week verkocht is!!!) is ook geen thuis meer. Een beetje een unheimisch gevoel dus.

En dan hebben we het nog niet gehad over de reis. Een vlucht van en naar Singapore met twee kleine kindjes gaat niet vanzelf. Hoewel, Mila ging als een zonnetje. Overal rolbanden (feest!), een eigen vliegtuigstoel (top!), 'dan gaat het vliegtuig heel veel herrie maken en omhoog en dan moet ik mama's handje vasthouden, hè' (spannend!), personal entertainmentset (geluksmomentje!), snurken (mama's geluksmomentje) en wakker worden voor het ontbijt (klaar!).

Nomi is een ander verhaal. Die heeft het niet zo op vliegen. Om dat te demonstreren heeft ze op de heenweg een drie onafgebroken uren tellende serenade ten gehore gebracht waar geen lieve moedertje aan hielp. Oké, ze bleek dan wel achteraf een oorontsteking te hebben, maar of brullen dan de beste oplossing was... Op de terugweg bleek ze aangestoken door het virus dat eerst Mila, toen Ylva en daarna oma geveld had en ervoor zorgde dat haar gehele maaginhoud zich lukraak verspreidde door het vliegtuig. De bemanning van het vliegtuig reageerde daar zodanig horkerig op dat ik hoop dat ze stuk voor stuk zijn aangestoken. Nee, vliegen is niet echt haar hobby.

Mijn eerste reactie toen ik in Nederland landde was dan ook: het kan me niet schelen of straks al mijn vriendinnen tegelijk een heel elftal werpen, maar DIT NOOIT MEER!! En ik durf te wedden dat Nomi het met me eens was. Maar eenmaal door de douane, stond daar mijn moeder te wachten om ons naar hun huis te brengen dat was omgetoverd tot een waar hotel waarbij het ons aan niks ontbrak. Een dag later zaten we eerste rij bij Anna en Jacqueline, nog later werd Mila herenigd met haar beste vriendinnetje Mirte die ze het liefste in haar koffer had gestopt om mee te nemen naar Singapore. Zo hadden we een week vol met geluksmomenten die de barre tocht meer dan compenseerde. En vanuit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat ik het voor geen goud had willen missen. Dus, zoals Jacq al zei: 'over zes weken weer?' klinkt nog helemaal niet zo slecht. Maar dan wel bij ons, ok?

Eenmaal terug stond daar een stralende Wouter ons op te wachten, waarbij een al even hard stralende Mila direct in de armen vloog. In onze nieuwe auto (!!!) reed hij ons toen naar ons paleis, alwaar de dames na een lange nachtrust een hele ochtend hebben liggen relaxen in het zwembad. Want we moeten toch zorgen dat we de volgende keer een kleurtje hebben...!