Was ik ineens weer een bezienswaardigheid! Eindelijk! Eerst trok Wouter op vakantie alle aandacht weg (moet je ook maar niet op reis naar van die landen waar hij met zijn twee meter met kop en schouders boven de mensen uit steekt). Daarna kwamen de twee kleine schatjes die van iedereen de blikken stalen. En ja, als rechtgeaarde moeder kan ik ze dat dan ook weer niet echt kwalijk nemen. Want die van ons, die zijn natuurlijk ook heel bijzonder!

Maar van de week was ik dus weer aan de beurt! Nu zou het leuk zijn als dat kwam omdat men keek naar mijn bijzonder knappe verschijning, maar helaas, niets van zulks. Nee, ik was op de fiets! Op de fiets? Ja, op de fiets! Da's toch niets bijzonders zul je zeggen. Maar dat is dan dus net waar je er naast zit. Een fiets, dat is hier heel bijzonder! En een fiets met twee kinderzitjes, dát werkt op de lachspieren. En op de zenuwen. Want mevrouw, dat is wel heel gevaarlijk wat u daar doet. Was u ook van plan dat te gaan doen met kinderen in die zitjes? Weet u het heel zeker? Rare jongens, die Hollanders.

Overmoedig wuifde ik iedereen weg. Ik wist toch zeker wel wat ik deed? Dit was in Nederland dagelijkse kost en die rare Singaporezen moesten maar 's effe opletten. En daar ging ik! De hitte in... En de berg op... Hé, die zag ik niet aankomen. Alles was eerst toch zo lekker plat? Nou ja, een beetje trainen op zijn tijd is best goed voor mijn figuur en als ze me dan toch aanstaren, dan kun je er maar beter een beetje appetijtelijk uitzien.

Maar toen? Dat ze links reden, dat wist ik. Maar hoe werken dan die voorrangsregels? Of eigenlijk, who cares? Regels, schmegels hier in Singapore. Als je harder kán dan je buurman, dan doe je dat gewoon. Vergeet dus de regels, en zorg dat je in leven blijft. Da's een beetje hoe het werkt. Gelukkig slaagde ik voor dat examen en na 15 minuten kwam ik drijfnat aan bij de supermarkt. Waar dan wel de airco weer lekker koud stond, dus dat euvel was ook zo verholpen. Op de terugweg pasten alle boodschapjes lekker burgelijk in de oerhollandsche fietstasjes en kon ik op naar huis. Wederom verbaasde blikken van omstanders, maar inmiddels voelde ik me iets minder appetijtelijk. Ik weet namelijk niet wat er harder smolt, ík of het ijs dat ik voor Mila en Nomi had gekocht. Maar na 15 minuten ploeteren mocht dat ijs in de vriezer, en ik moest koken!

Gelukkig heb ik een schappelijke baas en mocht ik eerst even het zwembad in. Daarna hebben we maar even gezocht naar de bezorgservice van de plaatselijke variant van de Albert Heijn. Dan laat ik het bezienswaardigheid zijn voorlopig maar weer over aan de botanische tuin, die trouwens heel relaxed op fietsafstand ligt...