Naar aanleiding van de reactie op de curry uit het vorige verhaal, moet één en ander opgehelderd worden. Voor de mensen die de voorgeschiedenis wat minder goed kennen: Ylva is licht autistisch daar waar het eten betreft. Het liefste eet ze elke dag boterhammen met hetzelfde beleg en ‘s avonds een degelijk AGV'tje. Salades, pasta's en andere mediterrane lekkernijen zijn ook nog wel aan haar besteed, maar daar houdt het dan ook wel een beetje mee op. Het meest pittige dat ze ooit vrijwillig at, was peper op haar ei en zelfs dat heeft ze liever niet. Ter illustratie van de ernst der dingen: tijdens de vorige reis door Zuid-Oost Azie zo'n10 jaar geleden is ze 5 kilo lichter teruggekomen bij gebrek aan Hollandsche Pot.

'Hoe moet dat nou, daar in Singapore?', vroeg men zich dus af, toen wij ons vertrek naar Azie aankondigden. De stad blinkt uit in de meest bijzondere curries, men maakt fantastische Hainanese kippetjes en ook voor Pekingeenden draaien ze hun hand niet om, maar Ylva blieft graag een bordje boerenkool. Hulpvaardig als ze waren, hadden Ylva's collega's al voor vertrek opgezocht wat het kostte om de hutspot te importeren, maar voor 80 euro bezorgkosten was dit toch wat 'over the top'. Het leek er dus op dat Ylva eraan moest geloven. Oosterse keuken; here we come!

Maar jongens, goed nieuws: valt dat even mee! De lokale buurtsuper verkoopt gewoon pindakaas en Ylva kon haar geluk niet op toen bleek dat zelfs vanilleyoghurt in het assortiment was opgenomen. Ook bruin brood ligt standaard in de schappen en de bloemkool komt hier uit Nieuw Zeeland dus is niet eens echt vreselijk duur. Toegegeven, boerenkool is misschien net een brug te ver, maar je komt hier een eind als autistisch europeaan.

Maar goed ook, want de supermarkt ligt verder vol met allerlei exotische groenten, waarvan ik geen idee heb of je ze moet koken, smoren, roerbakken, of ter decoratie of afweren van geesten aan je muur hoort te hangen. Ylva overweegt dus toch een cursus oosters koken. Al was het maar omdat Wouter er zo van geniet.